Echo´s, MRI´s, Pet-CT scans, mammografie´s, bloedonderzoeken, biopten en nog meer puncties op de meest nare plekken.

De meeste onderzoeken heb ik in het Waterlandziekenhuis kunnen doen. Ik wilde liever niet in dit ziekenhuis behandeld worden omdat ik gewoon geen goede verhalen heb gehoord met betrekking tot de behandeling van kanker. En zeker niet bij mensen van mijn leeftijd. Ik heb toen ook gevraagd of ze mij door konden verwijzen naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis, hier deden ze gelukkig niet moeilijk over omdat ik zo jong ben en het gewoon op z´n best behandeld moet worden. Dit was voor de verzekering nog wel een dingetje, ze wilde het niet vergoeden omdat ik zelf heb verzocht om naar het AVL te gaan. Gelukkig waren ze in het Waterland super lief en meegaand en hebben ze het zo weten te draaien dat het alsnog allemaal vergoed werd. Want als je dit zelf moet gaan betalen heb je een heel groot probleem…

Na een aantal dagen werd ik opgeroepen door het AVL om langs te komen voor een intake gesprek met dokter Rutgers. Voordat ik dit gesprek had werd ik opgebeld door zijn assistente met de vraag of gefilmd mocht worden voor een programma genaamd “topdokters”. Dit leek me eigenlijk wel een hele leuke ervaring, meer ook omdat alles wat nu gaat komen enorm kut zou gaan worden en dit dan toch wel even wat leuks was om mee te maken. Hier ben ik dus mee akkoord gegaan en werd dan ook onthaalt met camera ploeg en al voor het eerste gesprek.

Alle onderzoeken die ik in het Waterlandziekenhuis heb laten doen konden ze in het AVL niet goed gebruiken dus het hele riedeltje mocht weer opnieuw. Alleen deze keer samen met de camera man, was ik toch niet helemaal alleen tijdens de scans. De mensen van de camera ploeg waren heel vriendelijk en leefde ook heel erg met me mee. Het was wel heel vermoeiend die tijd ik geloof dat ik op een gegeven moment 3 of 4 dagen per week in het ziekenhuis zat voor allerlei onderzoeken. Maar goed dit moest gebeuren om er precies achter te komen wat voor kanker het was en hoe ze dit zouden gaan behandelen. In het Waterland werd ik eigenlijk een beetje lekker gemaakt, hier werd me verteld dat ik met een operatie alleen er wel vanaf kon komen. Alleen bleek dit in het AVL wel even anders te zijn. Ik krijg even 16 chemokuren op me bordje waarvan de eerste 4 kuren misselijkmakend en zwaar zouden gaan zijn de laatste kuren zouden ook zwaar worden maar de bijwerkingen hiervan zijn minder heftig. De eerste 4 kuren zou ik om de 2 weken krijgen en de laatste 12 elke week. Nou daar gaat je normale leventje dacht ik toen. En dan te bedenken dat het besef er nog steeds niet helemaal was.

Omdat de kans aanwezig is dat ik door deze kuren onvruchtbaar zou raken werd mij verzocht om een eicel punctie te laten doen. Ook was de kans aanwezig dat deze borstkanker veroorzaakt werd doordat het erfelijk gen in mijn lichaam zat. Dit was allemaal een hoop informatie om te verwerken en dat allemaal met een camera op je porum gericht. Dat maakte het wel wat zwaarder natuurlijk. Gelukkig is dokter Rutgers een hele fijne, empatische man die een heleboel twijfels en onzekerheden weg heb kunnen halen bij mij. Want ja ga hier maar eens mee om als 23jarige die eigenlijk gewoon lekker dr ding wil doen zonder ook maar over iets na te hoeven denken. Ik werd wel even met me neus op de feiten gedrukt, het leven gaat niet altijd over roosjes en voor je het weet kan het ook weer zo voorbij zijn.

Door dit hele gebeuren heb ik wel een andere kijk gekregen op het leven en kan ik veel meer genieten van de kleine dingetjes. Ook zie ik nu veel meer wat ik waard ben, wat ik wel wil en wat ik niet wil. Hoe kut het ook is maar je leert ook je vrienden kennen. Mensen waarvan je had verwacht dat ze er voor je zouden zijn die niet meer naar je omkijken, maar ook mensen waar je niet van had verwacht dat ze er voor je zouden zijn die nu met alle liefde voor je klaar staan. Kanker heeft zo z’n na en voordelen. Ik probeer alles maar gewoon zo positief mogelijk te bekijken en los te laten wat ik niet zelf in de hand heb. Hoe lastig dit soms ook is…