Van gezonde jonge vrouw naar kankerpatiënt.

5 Oktober 2018 is de dag dat ik de uitslag “borstkanker” kreeg. Ik zal eerst even vertellen hoe ik hierachter ben gekomen en waarom ik actie heb ondernomen.

Een paar weken voordat ik deze uitslag kreeg voelde ik een knobbeltje in mijn rechter borst, in eerste instantie had ik niet het idee dat het kanker zou kunnen zijn. Eigenlijk had ik gewoon het idee dat het een irritatie was o.i.d. dus heb hier voor de rest niet veel aandacht aan besteed. Een paar dagen later voelde ik deze knobbel nog steeds en kreeg ik er toch een beetje een naar gevoel over, dus na overleg met moeders toch maar even een afspraak bij de huisarts gemaakt. Eenmaal bij de huisarts werd mij gezegd dat het waarschijnlijk niks was aangezien ik zo jong ben, dus ik moest over een half jaar maar weer terug komen als het er nog zat. Gelukkig was mijn toenmalige vriend mee en die heeft de arts vriendelijk verzocht ons door te sturen naar het ziekenhuis om een echo te laten maken en mogelijk andere onderzoeken te laten doen.

Zo gezegd zo gedaan een aantal dagen later kon ik in het ziekenhuis terecht voor een echo. Toch wel wat nerveus onderging ik deze echo, want ja wat nou als het wel kanker is… Er schiet op dat moment van alles door je hoofd. Nou heb ik ook nog eens het nadeel/voordeel dat mijn intuïtieve gevoel altijd vrij goed zit. Ook deze dag zij mijn intuïtie dat het niet goed zat en dat werd ook wel bevestigd. Tijdens de echo werd mij verteld dat het knobbeltje wat in mijn borst zat er niet helemaal uit zag zoals het er uit hoort te zien. Om zeker te weten of het slecht weefsel was moest er een biopt genomen worden. Voor de mensen die mij kennen die weten wel dat ik niet gek was op naalden. Biopt word als volgt afgenomen: Ze verdoven eerst de plek in de borst waar ze een stukje weefsel weg willen halen, dan maken ze een heel klein sneetje in je borst, daarna kijken ze met de echo waar het bultje zitten en zetten hier een holle naald op daarna drukken ze een knopje in en schiet die holle naald als t ware het weefsel in waardoor er wat achterblijft in de naald en dit gebruiken ze om te bekijken wat voor weefsel het is. Ik zou een aantal dagen later hier de uitslag van krijgen.

Die dagen duren lang kan ik je vertellen. Aan de ene kant probeer je jezelf de hele tijd te zeggen dat er niks aan de hand is. Aan de andere kant wist ik donders goed dat er wel degelijk wat mis was. Het maakte het allemaal nog even erger toen de uitslag uitgesteld werd. Ik had een afspraak op donderdag middag 4 oktober om 15:30 maar van te voren moest ik nog even bellen of de afspraak wel door kon gaan. Ik dus in de ochtend gebeld en ja hoor je raad het wel de uitslag was nog niet binnen. Hierdoor werden mijn vermoedens en gevoelens alleen maar bevestigd ik heb kanker, maar evengoed probeer je ook nu nog tegen jezelf te zeggen dat er waarschijnlijk niks aan de hand is. De volgende ochtend was ik als eerst aan de beurt. Als je dan zo zit te wachten in de wachtkamer duurt een kwartier ineens onwijs lang. Toen werden we uiteindelijk binnen geroepen. Ik kon eigenlijk aan het gezicht van de arts al zien dat het foute boel was, er was een hoop medelijden af te lezen. En toen kwam het: Dewi ik heb slecht nieuws voor je, het is helaas borstkanker. Die woorden komen binnen als een bom, ook al heb ik er onbewust rekening mee gehouden dat het kanker was ik had natuurlijk gehoopt dat het vals alarm was maar helaas.

Ik heb kanker en ik moet er mee gaan dealen. Het eerste wat ik dacht was: Oké dit gaan we doen we gaan hiervoor vechten en zo snel mogelijk! Kom maar op!! De tumor bleek een hormoongevoelige tumor te zijn die middelmatig snel groeit. Hormoongevoelig wil zeggen dat deze groeit door hormonen die in het lichaam zitten. Deze dag heb ik dan ook meteen me hormoonspiraal laten verwijderen zodat deze in ieder geval niet meer voor kon zorgen dat de tumor groter zou worden. Hierna kon ik naar huis om even alles te laten bezinken. Dan heb je dit gehad maar dan ben je er nog niet. Je heb namelijk een hele familie die hier niks van af weet en dit moet toch bekend gemaakt worden. Als eerst ben ik naar huis gegaan om mijn (ex) vriend het te vertellen. Dit komt ook als buitenstaander hard aan, zeker als je het niet verwacht had. Ik ben dezelfde dag nog bij al me familieleden langs gegaan om het persoonlijk te vertellen en ja dat komt best rauw op je dak. Ik ben wel blij dat ik meteen open en eerlijk ben geweest naar iedereen want dit maakt alles wel een stuk makkelijker. Dit was een zware dag en deze dag zal ik ook nooit meer vergeten. Dit was de dag dat ik van jonge, gezonde vrouw naar kankerpatiënt ging. Het was alleen niet allemaal negatief integendeel. Dit was de eerste dag waarbij ik mijn vechtkracht heb ontdekt. De eerste dag van mijn oh zo snelle persoonlijke groei. Ik ga dit doen. Ik ga dit overleven en ik ga hier nog veel sterker uitkomen!