Je leeft toch een beetje naar die ene dag toe, die eerste chemo kuur die je eigenlijk nog wat langer uit had willen stellen. Wat had ik hier geen zin in zeg, ik hield me heel groot maar eigenlijk wilde ik gewoon gillend en huilend de andere kant op rennen. Maar dat gaat niet, dit moet ik doen wil ik beter worden.

26 november 2018 was het dan zo ver. Ik zou me eerste chemo kuur krijgen. Ik werd nog steeds gefilmd voor “topdokter”en vandaag was er een andere camera man mee dan voorheen. Deze meneer heet Bart en hij was onwijs vriendelijk. Dat ik gefilmd werd bracht vandaag wel een voordeel met zich mee, niet iedereen durft gefilmd te worden terwijl ze bloed aan het prikken zijn bij mij. Hierdoor werd er een kamertje voor mij vrij gemaakt en mocht ik zo door lopen i.p.v. eerst een half uur in de wachtkamer zitten wachten. In deze periode had ik echt nog wel last van me angst voor naalden en dit zal ook zeker wel te zien zijn in de aflevering waar ik voor kom. Hier was ik gelukkig zo mee klaar en de meneer die mij prikte deed het ook heel netjes. Nadat ik hiermee klaar was ging de cameraman even lunchen en zou mij weer filmen als ik aan de chemo begon.

Ik had voor de kuur een gesprek met een arts, deze arts zou ik daarna niet meer zien want hij was echt alleen aan mij toegewezen omdat hij wel gefilmd wilde worden. Tijdens dit gesprek werd mij het een en ander uitgelegd. Ik had verwacht dat op t moment dat ik de chemo kuur toegediend zou krijgen ik per direct super misselijk zou worden, gelukkig werkt dit allemaal anders. Ik had ook 5 verschillende soorten medicijnen om de misselijkheid  te onderdrukken. Als ik al misselijk zou worden zou dat pas de volgende dag en die dag erna zijn. Dat was voor mij wel even een opluchting. Ik had me al helemaal voorbereid met kostbakje en al.

Eenmaal op de dagbehandeling aangekomen vond ik t wel een beetje vreemd. Het lijkt echt serieus lopende band werk, zoveel mensen die worden behandeld. Zo gauw er iemand klaar is word het bed afgehaald en opnieuw opgemaakt en kan er weer iemand anders in. Je ligt in een grote ruimte met ongeveer 5 bedden naast elkaar. En er zijn ongeveer 5 of 6 units in het ziekenhuis dus reken maar uit. Ik werd in een apart kamertje gelegd aangezien ik gefilmd zou worden. Eenmaal in het bed werd ik lekker toegedekt met een dekentje en werd bij mij mn ice cap geinstalleerd. Deze zou ervoor moeten zorgen dat door de kou de chemo niet goed bij de haarzakjes kan komen, hierdoor zou me haar wat langer blijven zitten. Het zag er niet uit en het was ook echt niet comfortabel, maar goed het was het proberen waard. Er was 50 tot 95% kans dat het met ice cap alsnog uit zou vallen.

Daarna werd mijn infuus aangebracht en geïnstalleerd, dit is geen pretje maar goed ook dit hoort erbij. Gelukkig hoeft dat infuus maar 1 keer per keer aangebracht te worden. Bart de camera man was er ondertussen ook al en begon met filmen. De eerste 4 kuren die ik kreeg waren heel zwaar. En dat was ook wel te zien aan de kleur. In het begin geen moeite mee gehad maar dit werd later wel een dingetje. De eerste chemo die toegediend werd moest met de hand gedaan worden omdat dit niet te snel mocht gebeuren. De kleur hiervan was echt rood rood, en terwijl ik dit ingespoten kreeg dacht ik bij mezelf dit kan niet goed zijn voor je. Het duurde ongeveer 10 minuten voordat deze er helemaal in zat. Daarna kreeg ik nog een andere kuur die wel gewoon via het apparaat van het infuus toegediend mocht worden.

Ook tijdens de chemo hebben ze gevraagd of ik mee wilde doen aan een onderzoek. De chemo zou zorgen voor blaasjes in je mond wat echt heel erg zeer kan doen. Om dit te voorkomen of in ieder geval minder erg te krijgen als normaal moest ik ijsklontjes in me mond houden. Het moest het zelfde effect geven als de ice cap. Ervoor zorgen dat het zou koud werd dat de chemo er niet bij kon komen. Hier wilde ik ook wel aan mee doen. Je kan je wel voorstellen hoe dat eruit heeft gezien, met zo een raar ding op je kop en dan ook nog met volle mond praten. Het was best lachwekkend, de kans dat je dit op tv ziet is heel groot! Dus mocht je me even uit willen lachen moet je zeker het programma even kijken. 17 April is de dag dat ik voor kom in die aflevering.

Nadat alle shitzooi in me lichaam zat werd het infuus er weer uitgehaald en mocht ik lekker naar huis. Ik heb deze dag ervaren als lang en heel vermoeiend, maar het was ook heel erg gezellig en lachwekkend. Ik voelde me wel anders dan normaal en ik had een heel raar kleurtje op me gezicht. Je zag duidelijk dat er troep in me lichaam was gestopt. Ook voelde het alsof me lichaam aan het gloeien was en er beestjes onder mijn huid kropen ofzo. Die avond heb ik dan ook lekker rustig op de bank doorgebracht onder een dekentje, terwijl ik warm gehouden werd door me lieve hondjes. Dit was mijn eerste gevecht en die heb ik echt helemaal alleen gedaan.