Wat kan ik nu verwachten?

En toen kwam ik thuis nadat ik die chemo heb toegediend gekregen, ik merkte dat ik echt ging zitten wachten tot ik wat ging voelen. Je voelt je anders dan normaal en je merkt echt wel dat er shit zooi in je lichaam zit. Zo had ik t idee dat me hele lichaam aan het gloeien was, en dat er beestjes onder mn huid kropen. Uiteindelijk lekker in bed gaan liggen en ondanks alle spanning voor wat er komen gaat een goede nacht rust gehad. De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, half 8 zou er een man langs komen die mij een injectie zou geven om mijn witte bloedcellen weer aan te maken. Want deze zouden een behoorlijke klap krijgen door die troep.

Hele vriendelijke man kwam er bij me binnen, omdat ik zelf al hormonen had geprikt vroeg hij of ik het zelf wilde doen of dat hij het moest doen. Ik dacht ja heb dit toch al vaker gedaan dus waarom niet. Ik zou wel last kunnen krijgen van botpijn zei hij, maar daarvoor kon ik een spiegel opbouwen met paracetamol. Ik was wat dat betreft een beetje eigenwijs, meer ook omdat ik toch wel een beetje misselijk was en niet het idee had dat ik een paracetamol weg zou kunnen krijgen. Nou dat heb ik geweten, een uur nadat deze fijne man weer weg was kreeg ik het heel zwaar!

Ik had mijn medicijnen niet helemaal goed ingenomen waardoor ik echt ineens heel erg misselijk werd, en dan in combinatie met die injectie ging het niet helemaal lekker. Ik heb toen ook echt wel even een knuffelsessie met de wc pot gehad. Alleen reageerde me lichaam zo vreemd, ik kreeg  het heel warm en begon enorm te zweten. En dan ook nog misselijk en licht in je hoofd worden, ik wist even niet zo goed wat ik met mezelf aan moest. Me wc hokje werd ook te klein maar omdat het zo intens was had ik het idee als ik op zou staan ik zo weer in zou zakken. Mijn honden voelde me aan ik had de deur dicht maar Yace begon als een bezetene aan die deur te krabben. Oh wat houd ik van die beestjes! Uiteindelijk al me kracht bij elkaar verzameld en zo snel mogelijk naar de bank gelopen om daar vervolgens languit op te gaan liggen. Ongeveer 10 minuten later deed ik mijn ogen weer open en voelde ik me wel weer een stuk beter, dat ik me hoofd draaide en naast me keek stond Younah me met dr dikke neus aan te kijken zo van: ik houd je wel in de gaten vrouwtje! Wat een heerlijke beesten zijn dat toch, en wat zou ik toch zonder ze moeten. Me grootste steun en toeverlaat!

Uiteindelijk dat ik weer een beetje op me benen kon staan even naar buiten gegaan met me hondjes. Door dit hele gebeuren was dit me niet eerder gelukt maarja ze moeten er toch uit. Ik voelde me heel zwak en ben toen ook naar t park gelopen heb de hondjes los gelaten en ben zelf gaan zitten, leef je maar uit dacht ik. Het was best een heftige ervaring deze dag, maar ik heb geleerd om niet eigenwijs te zijn en gewoon alle medicijnen in te nemen die ik gekregen heb. De dagen erna waren daardoor een stuk beter te doen!

Ik heb ervoor gekozen om de eerste dag na me eerste chemokuur uit te schrijven omdat dit gewoon wel de heftigste dag is geweest. Dit allemaal omdat ik 1 pilletje niet had ingenomen! Hierna heb ik dit niet meer op deze manier meegemaakt gelukkig. De botpijn heb ik wel erg veel last van gehad, ondanks dat ik een spiegel had opgebouwd van paracetamol. Het is zo vreemd om botpijn te hebben, je voelt ineens dingen in je lichaam die je nooit eerder gevoeld hebt. Elke beweging die je maakt doet pijn, zitten doet pijn, liggen doet pijn, lopen doet pijn, je armen bewegen doet pijn alles doet pijn!!! Wat was ik blij na de 4de chemokuur, want dat zou betekenen dat ik na deze week geen botpijn meer hoef te ervaren!